قلب های صبور!

كم كم  به يك ساله شدن عمل جراحي مادر، نزديك شديم. حسي وادارم مي كرد، تلاش كنم «روز مادر» كه دقيقا روز عمل جراحي به تاريخ قمري بود، در اولين سال، يك روز به ياد ماندني باشد. به اعضاي خانواده كه همشهري بودند اطلاع دادم كه همه شب ميلاد، منزل پدري جمع شوند.  تماس گرفتم با قنادي، براي سفارش كيكي خاص و متفاوت.  خانم فروشنده قناديِ يكي يك دانه شهرمان گفت، به دليل ترافيك درخواست ها، سفارش نمي پذيرند و خودشان به تعداد زياد كيك طبخ مي كنند؛ روز قبل از ميلاد بروم و هر كدام را دوست داشتم انتخاب كنم.

اولين سوژه با شكست مواجه شد و كيك معمولي معلوم نبود بتواند يك روز به ياد ماندني رقم بزند. در دومين اقدام از اهالي منزل خواستم، كسي براي هديه ظروف آشپزخانه و لوازم خانه نخرد كه اين ها هديه اي براي مادر نيست.

روز قبل از ميلاد رفتم قنادي. كيك ها تقريبا كوچك بود و همه مثل هم. چنگي به دل نمي زد، اجبارا يكي را خريدم و بدون اينكه مادر متوجه شود، توي يخچال استتار كردم. با اينكه از ژله بيزارم، چون براي مادر ممنوعيتي نداشت، با خواهرم ايده داديم و به نتيجه كه رسيد، زحمتش را انداختم به گردن خودش. بابا ميوه و شكلات و بقيه لوازم مورد نياز پذيرايي را خريد. خانه را تميز كردم. به مادر توضيح مي دادم شب عيد است؛ حتما اعضاي خانواده پيدايشان مي شود و بهتر است آماده باشيم. مادر انكار مي كرد كه شب عيدي همه پي زندگي خودشان هستند و بعيد است سر و كله كسي پيدا شود. براي اينكه مادر خوب غافلگير شود، خودم را زدم به بي خيالي و رفتيم نماز جماعت. وقتي برگشتيم  مادر كاملا از حضور ديگران، نا اميد شد و روي تختش دراز كشيد. تا اينكه با جمع شدن جمعمان غافلگير شد.

هديه ها چندتا بيشتر نبود ولي تقريبا به سفارش عمل شده بود. مادر مثل هميشه از ديدن همه ما با هم، خيلي خوشحال شد. پذيرايي كه انجام شد؛ كيك را رونمايي كردم. شمع علامت سوال را گذاشتم روي كيك و رجز خواندم: «امروز تولد مامان است و اين كيك يك ساله شدن عمل جراحي قلبش. خواهرم كمك كرد و با گفتن «دست بزنيد به افتخار نو شدن قلب مامان» فضا را از سكوت خارج كرد. فاطمه نوه دردانه مادر، علامت سوال روشن را فوت كرد و با ژست چاقوي گذاشته روي گلوي كيك، توي بغل مامان عكس گرفتند.».

يك ساعت بعد فقط من مانده بودم و مادر و ظرف و ظروفي كه توي هال پخش بود. متوجه شدم كه مادر از مهماني راضي بود ولي از ديدن كيك حس مبهمي داشت. سوال كردم؛ مادر با بغض گفت: «مادر جان اينكه مثل كاسه شكسته، بست و بند خورده ام جشن دارد؟ اينكه الان نمي توانم مثل قبل باشم خوشحالي دارد و ثبت خاطره؟ جشن تولد مريضي ديگر نوبر است مادر». نگاهش كردم و گفتم: «مادر اين جشن تولد مريضي نيست، كجاست مريضي؟ الان دقيقا از آن حس بيمارستان و عمل و درد و… كدامش باقي مانده؟ فقط مي گوييم و مي شنويم ؛ تلخي اش مثل قبل است؟ مادر متوجه نيستيم ولي، خدا نعمتي دارد به اسم فراموشي. خيلي چيزها براي هميشه فراموش شدني نيست، مثل خوب ها و خوبي هايي كه ديديم و چشيديم، اما تلخي ها، با نعمت فراموشي، براي هميشه با شكر خدا جايگزين شد. تا شكر هست، شكايت، چرا؟»

نوشته شده توسط: مدیر وبلاگ 28 اسفند 1396

اولين جلسه عمومي كه بعد از عمل جراحي و بيماري مادر شركت كرديم،  نماز جماعت مسجد هزار ساله شهرمان بود. حسابي دلمان تنگ شده بود. پايم را كه از درب مسجد گذاشتم داخل، تازه يادم افتاد مادر نمي تواند روي زمين بنشيند و صندلي هاي مسجد همه شخصي است و متعلق به صاحبانش. چند روز روضه خوانده بودم تا مادر راضي شده بود اولين حضور در جمع را تجربه كند. خودم را زدم به ندانستن و رفتيم داخل. خدا رحمتش كند صفيه خانم را، تا ديدمش دلم شاد شد. هشتاد و پنج سالش بود و تا يادم مي آيد استكان هاي خالي را جمع مي كرد. با كسي خيلي گرم نمي گرفت . ولي برخي آدم ها را نشناخته و بدون ارتباط دوستانه وصميمي هم مي شود دوست داشت و دلتنگشان شد.

با معذرت خواهي از مادر  جلوتر رفتم.  از هيئت صندليون  سوال كردم، صندلي خالي و صاحب راضي داريم يا نه؟ همه با تعجب نگاهم كردند. خانمي آشنا چهره، كه نمي شناختمش سوال كرد: « براي مادرت مي خواهي عزيزجان؟ مشكلي دارند؟ ماشاء الله جوانند كه».  مجبور شدم خيلي جزئي توضيح بدهم كه مشكل از چيست. راهنمايي كرد و صندلي آشنايشان را براي مادر، غارت كردم.

بعد از نماز، خيلي تلاش كرد تا با مادر، گرم گرفت. هنوز ماه هاي اول بود و مادر نشاطش بر نگشته بود. بيشتر ساكت و غمگين بود و تنهايي را ترجيح مي داد. آن قدر سوال كرد تا مادر مجبور به اعتراف شد. وقتي فهميد مادر عمل قلب  داشته اند عكس العمل بدني جالبي نشان داد. بعد مفصل و با تمام جزئيات توضيح داد كه خودش هم چند ماه قبل عمل جراحي داشته است و همان بيمارستان مادر عمل شده است. از پزشك مادر كه سوال كرد و گفتيم. از ما اسم كوچك دكتر را سوال كرد. توضيح داد دو برادرند و هر دو متخصص قلب. حتي پزكش با مادر مشترك بود. از مشكلاتش گفت و سختي هايي كه چند برابر مشكلات مادر بود. از شوخي پزشك گفت و مرتب تكرار مي كرد:« خدا را شكر كن دخترت كنارت بوده. دخترانم تهران ازدواج كرده بودند و بودنشان يك جور مشكل بود و نبودنشان جور ديگر». با شور و نشاط جالبي كه در صدايش بود، از افسردگي هايش گفت و كم حوصله شدن هايش. از جدل هاي صميمانه و شوخي هاي همسرش. مادر از اينكه مي ديد كسي مشكلاتش را تجربه كرده و وقتي حرف مي زند، درك مي كند، دلگرمتر به نظر مي رسيد و راضي. بحث عقب گرد، از مشكلات بعد از عمل جراحي،  آمد و آمد تا رسيد به اتاق عمل. صفا و صميميت خاصي داشت. نگاه كرد توي چشم مادر و گفت: «شما هم مي ترسيدي براي عمل؟ من كه خيلي مي ترسيدم. حتي توي اتاق عمل هم به دكتر گفتم مي ترسم. ولي دكتر گفت:« چرا مي ترسي همه ما كه اينجاييم با وضو هستيم». نمي دانم چرا ولي راستش را بخواهي اين را كه گفت؛ دلم قرص شد و ديگر نترسيدم». حرف كه به اينجا رسيد. دلم مي خواست سرم را بگذارم روي مهر و با چشم هاي خيس بگويم: « خدايا ثانيه ثانيه اين لحظات، نعمت است. اما براي ملاقات يكي از جنس مشكلات خودمان نه، براي همدردي و خوش برخوردي مردم روبرو با مادر نه، براي نفس دوباره مادر نه، براي نماز جماعت مسجد هزار ساله هم نه، تو را شكر مي كنم براي هديه اي از جنس گره خوردن نيازمندي ما به پزشكي كه تخصص و مهارتش او را مي بَرَد به جايي كه، بيمارش را با ياد تو دعوت به آرامش مي كند. خدايا به خاطر همه هديه هايت در بيماري مادر متشكرم.

نوشته شده توسط: مدیر وبلاگ/17 اسفند 1396