قلب های صبور!

بعد از گذشت بيش از يازده ماه، برگشتن از برخي تغييرات همچنان ممكن نبود. ليست غذاهاي ممنوعه، بلند نكردن چيزهاي سنگين، انجام ندادن كارهاي سخت، برخي داروها، اثر برش و بخيه هاي روي بدن، مراقبت بيشتر و… براي هميشه جزئي از زندگي مادر شد. تغييراتي هم بود كه مادر مبارزه با آنها را خيلي زود شروع كرد و موفق شد.

اولين تغييري كه مادر بعد از يكي دوماه آن را ريشه كن كرد، غذا خوردن روي تخت و دور از خانواده بود.  قانون خانواده ما اين بود هر كس هر كجاي دنيا باشد؛ اگر توي منزل جنگ جهاني هم شده باشد، همه بايد سر يك سفره غذا مي خورديم. هيچكداممان بلد نبوديم مي شود تك خوري هم كرد. رهبر حزب مبارزه با تك خوري و حافظ محبت هاي جمع خانواده، قلبش دست و پايش را بسته بود. قلب جسمش اجازه آمدن سر سفره را نمي داد، قلب روحش اجازه ماندن روي تخت.  به احترام و حمايت از قانون عشق،  از همان ماه هاي اول، سفره را نزديك تخت مادر پهن مي كرديم و مثل هميشه با هم غذا مي خورديم. بازهم مادر راضي نبود. تفاوت ارتفاع رنجش مي داد. چند ماهي كه گذشت و حساسيت مادر به بوي غذا كمتر شد، توان مادر براي نشستن روي زمين و برخاستن همچنان صفر بود. اما همه مشكلات برگشتن به جمع خانواده را به جان و دل خريد. كمك مي كرديم، مادر با زحمت زياد، كنار ما روي زمين،  مي نشست. برخاستن هايش  تئاتر طنز خانواده بود. بيچاره مادر از شوخي هاي من و بابا چقدر حرص مي خورد. چقدر ياد محمد بن ابي بكر فيلم مختار مي كرديم.

يادم نيست چطور و كي مادر شد، همان مادر قبلي. روزگار با قانون مادر نساخت، پا درد، بابا را اجبارا از جمع جدا كرد و با فاصله يك ديوار، غذا مي خورديم. قبول نمي كند برويم كنارش. مي گوید از اينكه پايش را جلوي ما، سر سفره دراز كند، خجالت مي كشد. غذا را گذاشتم روي سفره ي بابا و برگشتم آشپزخانه. صداي خنده بابا شنيده شد. مثل هميشه از پشت ديوار براي هم پيام فرستاديم:
- بابا چرا مي خنديد؟
+ بابا جان بيمارستان است؟ نزديك يك سال گذشته تو و مادر خيلي توي نقش خودتان فرو رفته ايد. هر روز غذا بي آب و رنگتر و بي مزه تر از ديروز». 
* شما كي بيمارستان رفته اي كه ببيني غذاها اين شكلي است؟ ماشاء الله 15- 16 سال از من بزرگتر و هر روز جوان تر از ديروز. یک قرص تا حالا خورده ای؟ نكند براي ملاقات كه هر روز گل به دست پشت شيشه اتاق بخش گريه مي كرديد، غذاها را ديده ايد؟
- می توانستم و نیامدم؟ سلامتی که به سن و سال نیست. ژن باید سالم باشدکه هست.
* بله ژنم سالم نبود که همه بچه هایمان را توی خانه زایمان کردم و یک قرص مسکن هم برایم نخریدی. ژنم سالم نبود که جز این دو سه سال یک بار دکتر نرفته ام. یادت رفته که مادرت پاشنه در خانه ما را  کند. یادت هست برای رسیدن به من چه می کردی؟ حالا ژنم سالم نیست؟
+  حالا غصه نخور داریم شوخی می کنیم، ببین چه می کنیم برای روز مادر. قرار است همه بچه ها را دعوت کنیم. می خواهیم برايت جشن تولد يك سالگي بگيريم. بابا جان، چي هديه بگيريم براي مادر؟
- يك بليط رفت و برگشت آنژيو. مامان آنژيو را خيلي دوست داشت، يك ماه با من حرف نمي زد.
+ پس يادت باشد آقاي دكتر را هم دعوت كني.
- حتما. فقط دعوتنامه را كه ديدند، مطمئنم هر بيماري با فاميلي مادر كه نه، از شهر ما رو به سمت بيمارستان برود، آقاي دكتر مرخصي مي گيرند. خوب شد فاميلي ما و مامان مثل هم نيست. اشاره كردم به مادر و ادامه دادم،  ولي نگران نباشيد، شما را كه برديم براي عمل قلب، من و مادر نمي آييم، نه اينكه فكر كنيد تلافي مي كنيما مي خواهيم لو نرود كه از يك خانواده ايم، تا پزشك مادر قبولتان كند. بابا كيك هم بخريم؟
+ جشن تولد؛ بدون كيك؟ حتما ميگيريم.
- چي بنويسيم روي كيك؟
+ «به قناد مي گويم دورش را با خامه بخيه بزند، وسطش يك قلب بزرگ و بنويسند، «قلبت ما را بيچاره كرد».
* نه بنويسن:  «خدايا اين چه قلبي بود؟ »
- نه مي نويسيم : اين نيز بگذرد؛ باهم بودن زيباست، ولي دوام این فرصت، ناپيداست».

نوشته شده توسط: مدیر وبلاگ 9 اسفند 1396

 چند ماهی بود مادر به زندگی طبیعی خود برگشته بود. رفتارهای مادرانه اش تا حدی لمس می شد که، تمام خاطرات تلخ بیماری مادر را فراموش کردیم. حتی باور بیمار بودنش را با سلامتش جایگزین کردیم. نگرانی از فکر و ذهن و زندگی ما رفته بود؛ تا اینکه سر و کله سرگیجه و ویروس انفولانزا پیدا شد.

سرگیجه که تا حدودی کنترل شد، سرفه ول کن مادر نبود. دوماه بود صدای سرفه های مادر مثل تیک تاک ساعت، موسیقی پس زمینه منزل بود. تنها کمک ما چندبار ویزیت پزشکان عمومی منطقه بود و نوشیدنی های گیاهی که هر چند دقیقه به معده اش می بستیم. پیاده روی و خروج از منزل را تعطیل کردیم. تابلو ورود ممنوع زدیم و هرکس سرفه می کرد حق نداشت به مادر نزدیک شود. از در و همسایه و فامیل دور و نزدیک هرکس ما را می دید، برای درمان نسخه می پیچید که فلانک مریض بود چه کرد وفلان سرفه می کرد این طور خوب شد. چقدر سرزنش شدیم که سرفه ها برای قلب ضرر دارد و چرا کاری برای مادر نمی کنیم. کم کم تسلیم شدم و با شرمندگی تمام، توبه شکستم و مجدد مزاحم پزشک مادر شدم و از ایشان چون و چرا کردم. نهایت تصمیم گرفتیم مادر توسط پزشکش، در همان بیمارستان محل جراحی معاینه شود.

چند دقیقه قبل از 5 صبح، از خانه زدیم بیرون و تا ترمینال فقط دویدیم. مادر که روی صندلی اتوبوس نشست دلم آرام و قرار نداشت. خدا را شکر مشکلی پیش نیامد. هفت و ربع، زیارتگاه ابتدای مرکز استان پیاده شدیم. تماس گرفتم با برادرم که دانشجوی دانشگاه همین شهر بود. تا جمعمان جمع شد و هماهنگی انجام و رفتیم بیمارستان، دو ساعتی طول کشید و مادر استراحتی کرد. 

چند دقیقه از نه گذشته بود رسیدیم بیمارستان. چیزی تغییر نکرده بود. سخت گیری نگهبانان برای ورود، پا برجا بود.  وقتی گفتیم هماهنگی شده و حرف ما را با تلفن به بخش جراحی، راستی آزمایی کردند؛ رفتیم داخل. چقدر در حق پزشک مادر و لطف های مکررش دعا کردیم. قبل از رسیدن به بخش اکو پزشک مادر را ملاقات کردیم. هم خجالت کشیدیم و هم خیلی خوشحال شدیم. تا اکو انجام شد ساعت نزدیک ده بود و پزشک رفته بودند اتاق عمل. چند ساعتی نشستیم و منتظر ماندیم. به زحمت رسیدیم پشت درب اتاق عمل. تعداد را که مشاهده کردیم مادرم اصرار می کرد برگردیم منزل. علتش را که سوال کردم گفتند: «بنده خدا جوان مردم گناه دارد، ما برویم یک نفر هم یک نفر است. حداقل ناهارشان را می خورند». همدردی مادر را سرکوب کردیم و منتظر ماندیم.

بعد از خروج پزشک از اتاق عمل و ملاقات مجدد ایشان، تازه متوجه شدم که ویزیت ما خارج از نوبت است و غیر معمول.  حق با مادر بود. کاش رفته بودیم.  یکی از آن طرف ول کن پزشک نبود. یکی از این طرف کاغذی را نشان می داد. رزیدنتی پرونده های بیماران بستری را بغل زده بود و انتظار می کشید. پرستار از پشت سر، ما هم بدتر از بختک، روبروی پزشک، صف کشیده بودیم. ویزیت انجام شد و با تشکری از پزشک و بزرگواریش، خداحافظی کردیم.

باد و باران تا رسیدن به ترمینال بدرقه مان کرد. سعید راهی خوابگاه شد و ما راهی منزل. روی صندلی اتوبوس که نشستیم مادر رمق از جانش رفته بود. از سوالش غافلگیر شدم. «دخترم ناراحتی؟ چیزی شده مادر؟» «نه هر وقت پزشک شما را می بینم تا چند روز حال درستی ندارم». مادر نگاهش را برگرداند به طرفم و نگاه خاصی کرد و منتظر توضیح ماند: «جلوی ایستگاه پرستاری بخش، از مراجعات مکرر، من تمرکزم به هم خورده بود و خسته شده بودم. ولی آقای دکتر، بعد از چند ساعت ایستادن و تمرکز در اتاق عمل، نه اظهار خستگی کردند و نه از ویزیت خارج نوبت ما اعتراض. موفقیت اخلاقی و تحصیلی و شغلی. نهایت پزشک چند سال از من بزرگترند؟ کارهای مفید من را جمع ببندی شاید به اندازه یک روز ایشان نباشد و آینده ای مبهم تر و ناموفق تر. مادر چطور برخی ادم ها این قدر بزرگند؟ وقتی با ایشان ملاقات می کنم چند روز به این فکر می کنم، با عمرم چه کرده ام و هیچ جوابی ندارم». مادرم نگاهی کرد و لبخندی زد و گفت: «مادرجان خودت را با ایشان، مقایسه می کنی؟ هرکسی با حد و اندازه خودش و شرایط خودش. تو باید امروز خودت را با تلاش و شرایط خودت بسنجی. خدا از هرکسی به اندازه توانش توقع دارد. نهایت کوتاهی از تو بوده بازهم راه و چاره، این غمبرک زدن ها نیست، جبران کننده عمر رفته خداست» این را گفت و از خستگی غش کرد. تمام طول مسیر به جاده خیره بودم و به این فکر می کردم: «خودم را با چه کسی مقایسه کنم؟ شرایطم با چه کسی یکسان بوده است؟ به هیچ نتیجه ای نرسیدم جز اینکه؛ ما انسان ها اثر انگشتمان هم متفاوت است، چه برسد به فراز و نشیب و شرایط زندگی هایمان. ما می توانیم به دیگران غبطه بخوریم، الگو بگیریم، از سرنوشت ها عبرت بگیریم ولی تابلوی ورودی شهر قیاس، توقف ممنوع است. آسمان شهر قیاس به رنگ نا امیدی و بارانش رفتارهای نسجنیده و چشم وهم چشمی هاست».

نوشته شده وسط: مدیر وبلاگ 4 اسفند 1396

وقتي رسيديم مطب، ساعت 4 و نيم بعد از ظهر بود. به خيال خودمان نيم ساعت دير رسيده بوديم. خواهرم و همسرش رفتند پاركينگ. با سرعت خودم را به مطب رساندم. جلوي ميز منشي ايستادم و از ثبت  نوبتمان سوال كردم، وقتي تاييد شد، كارتم را گذاشتم روي ميز. منشي گفت:«فعلا نيازي نيست». علتش را متوجه نشدم، مجدد گفتم: «بفرماييد». نگاه تند و معناداري كرد و گفت: « اگر آقاي دكتر تشريف آوردند، هزينه دريافت مي شود». با چشمان از حدقه بيرون آمده سوال كردم: «مگر آقاي دكتر تشريف نياورده اند؟ فرمودند ساعت 4»؛ عصباني تر گفت: «4 من مي آيم و آقاي دكتر تا هفت توي اتاق عملند». منجمد شده بودم. با چه زحمتي هماهنگ شده بوديم و حساب كتاب كرده بوديم كه هفت و هشت رسيده ايم منزل و خواهرم و همسرش به مهمانيشان مي رسند. سريع تماس گرفتم كه اگر ماشين پارك نشده، برگردند. دير شده بود. چهار نفري حيران، نمي دانستيم بمانيم يا برويم. مادرم فقط حرص مي خورد. كم كم به نتيجه رسيديم همان اطراف قدم بزنيم و مغازه ها را تماشا كنيم، تا ساعت هفت و نيم شود.

منفورترين تصميم ممكن بود. هيچ كاري براي اذيت كردن من و مادر، به اندازه از اين مغازه به آن مغازه رفتن، كارآمد نيست. فقط چشمانمان كار مي كرد. هر چه تلاش مي كردم با ذهنيت هاي منفي مبارزه كنم و به قول خواهرم از شرايط پيش آمده استفاده كنم، موفق نمي شدم. نگاهم از ديدن تجملات؛ ديدن قيمت هايي كه پدري را شرمنده فرزندش كرد؛ ديدن زناني كه در پر جاذبه ترين حالت ممكن براي مردان غريبه، براي كودكانشان مادري مي كردند؛ ديدن سبك لباسي كه اقتدار مردانه را شكسته بود؛ ديدن تنوعي كه عمر تنوع طلبان را اسير گرفته بود؛ ديدن دختر بچه هايي كه نمي فهميدي سايزشان فريب دهنده است يا حقيقتا سن تكليف از مد افتاده؛ ديدن گران فروشي كه زير چادر ما، گوش هاي مخملي مي ديد؛ ديدن قسم هاي جلاله كه خدا مي داند راست بود و مكروه يا آواز عاشقانه اي براي ابليس؛ ديدن مردي كه بي پروا وسط پاساژ با حركات موزون آوازه خواني مي كرد و ديدن هاي ديگر، چشم هايم را غمگين مي كرد. گاهي نگاهم گره مي خورد به «هو الرزاق» هاي مغازه ها، «سلام بر لب تشنه شهيد كربلا» روي آب خوري ها، پرچم «يا صاحب الزمان» و شيريني هاي نذر مولا، نمي دانستم بخندم؟ گريه كنم؟ فرياد بزنم؟ نهايت با حسي شبيه عبور از تونل وحشت، از پله هاي نمازخانه چند متري پاساژ چند هزارمتري اوج گرفتيم؛ در لانه كبوتري  با جمعي كمتر از ده نفر، نماز جماعت خوانديم و راهي مطب شديم.

بعد از ويزيت مادر و خروج از اتاق پزشك، احساس آرامش داشتم. خواهرم مثل ذرت پفيلاي داغ شده ، بالا و پايين مي پريد. «حالا اينجا دست بر مي داشتي از اين…همين كارها را كردي هر كجا مي روي جايت نيست و امل شناخته مي شوي.  حيف خودت نمي آيد. اشاره كرد به رهگذران و گفت، نصف اين جمع اندازه تو نگاهشان به كتاب نبوده و همه از تو عزيزترند. هم دنيا را دارند و هم آخرت. آقاي دكتر با زبان بي زباني داشت مي فهماند رفتارت بي ادبانه است و … ».

مي دانستم از سر علاقه مي گويد و نيتش مثبت است، ولي قلبم در سينه سنگيني كرد. تحمل نكردم. خيره شدم به چشمانش : «من اگر موقع صحبت با نامحرم در چشم هايش خيره نمي شوم. اگر موقع صحبت با آقاي دكتر نگاهم به مادر بود، نه اينكه اين قدر ضعيف النفسم كه بيچاره نگاه باشم و آقاي دكتر اين قدر دنيا نديده كه ما به چشمشان مي آييم، يا از آداب معاشرت چيزي نمي دانم. چه خطايي از من سر زده؟ بين نگاه مباحم به نامحرم و نگاه مستحب به مادر كه ارزشش حج مقبول است، يكي را انتخاب كرده ام. از كجا معلوم آقاي دكتر براي فهماندن نادرست بودن و بي ادبي بودن كارم موقع جواب دادن سوالم، نگاهشان تعمدا به جاي ديگري بود؟؛ شايد مي خواستند راحتتر باشم. واقعا خيال مي كني اين قدر بيكارند و ما برايشان مهم كه رفتارهاي ما را حلاجي كنند و مو شكافي؟ من كاري به اين حرف ها ندارم، فقط مي دانم مي شود با چشم نگاه محبوب پسند داشت به پدر، مادر، فرزند. نگاه عبرت بين داشت به آب جاري، گل، گياه، برگ، آسمان، زمين، سبزه، باران، پرندگان و عالم خلقت، نگاه زيركانه داشت به كلام خدا و برگزيدگانش. نگاه عارفانه داشت به فعاليت هاي روزمره براي مشكل گشايي از مردم. ثمره مديريت نگاه، آرامش دل است. به هم خوردن آرامش راه دوري نيست. گاهي حسرت خريد كالايي است كه نمي تواني. گاهي غم قياس كردن داشته هايت با ديگران. گاهي ديدن دنيا به جاي انتظار عالمانه براي مولايت. گاهي يك نگاه بي پروا ثانيه اي طرف مقابلت را پريشان مي كند، اما ثمره پريشاني  تا ابد مي ماند. فرض كن خيره شوي به زخم چهره اي؟ دلش براي مدت ها غصه دار است. شايد از جمع كناره گرفت و… چطور احتياط نكنم در ارتباط گرفتن با چشماني كه رگ هاي ميليمتري را پيوند مي زند و مشكل گشايي مي كند؟ اين احترام است يا بي ادبي؟

نوشته شده وسط: مدیر وبلاگ 1 اسفند 1396

هنوز تا نوبت ما چند نفری فاصله بود. از نشستن روی صندلی مطب احساس خستگی می کردم. ذهنم به شدت درگیر بود. خواهرم روبروی ما نشسته  و نگاهش پر از اضطراب بود. یقین داشتم نگران احوال مادر است. برعکس او، همه فکر و توانم به جای مادر، روی این مسأله بود که «بگویم یا نه» و از تردید رنج می بردم. سکوت شکست و با صدای گوشی، پیامکش روی صفحه خود نمایی کرد. «چرا مامان صورتش این رنگی است؟ ». «نگران نباش طبیعی است. چند ساعت نشستن توی ماشین برای مادر کار ساده ای نیست. همیشه همین طور است». «حالا اگر گفتم پزشک مامان حرفی نزنند؟». «ببخشید ولی صرف نظر کن از گفتن؛ باز هم از همسرت و داداش سعید مشورت بگیر». «سوال کردم همسرم می گوید مشکلی ندارد بپرس. سعید می گوید نگویی بهتر است. حالا چه کار کنم؟». «می دانم، خیلی نظرشان مهم است ولی من سوال نمی کنم. خودت می پرسی بپرس. فقط قبلش خودت را آماده کن، ممکن است عکس العمل آقای دکتر با آنچه توقع داری متفاوت باشد». «پس چه کار کنیم؟»؛ «نمی دانم. به قول مامان شکر خدا را».

چند دقیقه بعد رفتیم داخل. هیچکدام سوال نکردیم. معاینات تمام شد و خداحافظی کردیم.  خواهرم تا منزل می گفت:« حیف شد فرصت را از دست دادیم شاید دیگر هیچ وقت آقای دکتر را نبینیم. تقصیر تو شد. تو گفتی نپرسم. حالا می پرسیدیم یا جواب می دادند یا نهایت، توی ذوقمان می زدند. کتکتمان که نمی زدند». دلم نمی خواست جلوی همسرش حرفی بزنم. «حالا که تمام شد. فردا با هم در موردش حرف می زنیم اگر نتیجه سوال کردن شد؛ خودم تلفنی برایت سوال می کنم.»

فردای آن روز هنوز از راه نرسیده، حرف روز قبلش را تکرار کرد. مادرم طرفداری کرد که می گذاشتی بپرسد. خندیدم و گفتم: مگر دهانش را بسته بودم. می پرسید. سوال کرد، نظرم را گفتم. هنوز هم می گویم نه. خواهرم با نا امیدی عجیبی نگاهم کرد و گفت: چرا؟؛ «چون مثل تو فکر نمی کنم. تو مهندس کامپیوتری. در یک دانشگاه معتبر درس خوانده ای. چرا می خواهی پزشک شوی؟ مطب جای ویزیت و معاینه بیماران است. وقت دکتر را بگیری که مشورت کنی؟ آقای دکتر یک نخبه علمی و پزشک حاذق است، شکی نیست. مشورت گرفتن از ایشان خیلی راهگشات هم مثل روز روشن است. ولی وقتی دو هفته بیمارستان بودم و آخرین مصاحبه پدر جراحی قلب ایران را خواندم نظرم عوض شد. اینکه شبانه روز باید زحمت کشید و جوهرش را باید داشته باشی یک چیز است. اینکه خوشبختی و با کلاس بودن را در پزشک شدن ببینی چیز دیگری است. توی آن مصاحبه خدماتی از پزشک بیان شده بود که برای من که ایشان را نمی شناختم قابل تحسین بود. حسرت به دل ماندم، دلم می خواست می توانستم از ایشان تشکر کنم و خدمتی داشته باشم. از ناموفق بودن ازدواج اول و بیان نظر فرزندانشان متاسف شدم. چند روز ناراحت بودم. یک عمر زحمت بکشی و تلاش کنی برای پیشرفت کشور و علم و بعد نتیجه این باشد «من خيلي آنها را تشويق کردم. اما گفتند: «ما مي‌خواهيم زندگي کنيم، نه اينکه مثل شما فقط با کتاب و مطالعه و بيمار و غيره زندگي کنيم». ببین نازنین من نه می دانم آقای دکتر چند سال دارند و نه می دانم چندتا بچه دارند و سمتشان چیست و… ولی خوب می فهمم راه دشواری را رفته اند و می روند. شاید همسر و فرزندانشان دقیقا همان نظر فرزندان دکتر هیأت را داشته باشند اما ایشان در راهشان ثابت قدم هستند و این حرف کوچکی نیست. اصلا معادله را این طور نگاه کن یک پزشک جراح با مهارت که نتیجه همه تلاششان این است که یا بیمارستانند یا مطب، همسری که در شأن ایشان است هم حتما حداقل یک متخصص. بچه ها این وسط زندگیشان مثل من و تو نیست. حالا تو از داشتن این زندگی کی احساس خوشبختی می کنی؟ وقتی نگاهت همسوی آنها باشد. نازنین  بیمارستان جای من و تو نیست. حداقل اینکه فرهنگ ما بیمارستانی نیست. آقای دکتر شاید آدم خوشبختی باشند اما نه چون فوق تخصصند و نخبه و پزشک. چون استعداد و علاقه شان را درست شناخته، در همان جهت تلاش کرده اند. کشور شیعه، حکومت ظهور ان شاء الله، به افرادی متعهد و با ایمان، در هر لباسی نیاز دارد. چه بسا تو مادر باشی و خوشبخت. خوشبختی همانجایی است که عاشقانه زندگیت را  به یک هدف الهی گره می زنی.

نوشته شده وسط: مدیر وبلاگ 24بهمن 1396

چند ماه اول بعد از عمل جراحي، مادر استراحت مطلق بود و بيشتر زمانم توي آشپزخانه مي گذشت. بزرگترين اشكال اين قضيه اين بود كه مادر تنها مي شد و از تنهايي در جهت فكر به نيمه خالي ليوان و غمگيني خودش استفاده مي كرد. با توجه به اينكه حضور دائمي شخص ديگري را نداشتيم، صندلي راحتي را به آشپزخانه منتقل كردم و مادر را مجبور مي كردم كنارم باشد. يكي دو روزي كه براي تدريس  مجبور بودم از خانه بيرون بروم به شخص جايگزين سفارش مي كردم كه هيچ كاري در منزل انجام ندهد و فقط كنار مادر بماند.

اولين روزي بود كه مادر از تخت به صندلي راحتي آشپزخانه مهاجرت كرده بود. همين طور كه دستكش را دستم مي كردم، در پاسخ مادر که چرا راحتش نمی گذارم، براي مزاح گفتم: «شما باید تشويق كنيد تا من ظرف ها را بشويم. ملت برای توپ بازی تشویق میلیونی می شوند». با دومین فشار دست، دستکش آشپزخانه مادر، به دو نیم دستکش نا مساوی تقسیم شد و سکوت آشپزخانه با صدای خنده من و مادر شکسته شد. مادر به زحمت و با صدای بی رمقش، گفت: «مادرجان مگر نمی بینی اندازه دستت نیست؟» برای تغییر روحیه مادر به شوخی گفتم:« اولا کارگری مجانی بدون دستکش جزء اخلاق ما نیست؛ دوما غصه نخورید فعلا که دستکش نیاز ندارید خودم به بابا می گویم یکی بهترش را برایتان بخرد.»

لبخند روی لب های مادر خشک شد. «دیدی مادر چه کمکی کردم به کار و پیشرفت هایت؟!!». خندیدم و گفتم: مادر کسی نداند خیال می کند دکتر جراحم یا نماینده مجلس بودم و در حال از دست دادن کارم هستم. پیشرفت کدام است. هزار سال است همانی که بوده ام هستم، نه کاری نه تحصیل خاصی نه خانه و کاشانه ای هیچ. این چند ماهی که شما استراحتید که حداقل بهانه دارم. همه عمرم هدر بوده. این ها که وظیفه ام است.

در حالی که ظرف ها را بدون دستکش می شستم برای مادر سخنرانی می کردم.  «و اما جواب اینکه چطور شد، که ناگهانی این طور شد؟ مادر تقصیر خودتان است درخت توت بیچاره حیاط با این ابهت و زیبایی چه کار به شما داشت که فتوا دادید بریده شود؟ روزی بیست و پنج نوبت باید حیاط را جارو می زدید و روزی سه نوبت همسایه گله و گله گذاری که شاخه هایش حیاط بی باغچه شان را مصفا کرده و پر از برگ. سرما زده بود، مجسمه اش هم قشنگ بود. نتیجه دشمنی با درخت بی زبان همین است دیگر!

اصلا به قول بعضی ها، دختر مثل آینه دق روبرویت چرا سکته نکنی؟!! وای مادر خودش است ببین. من بیچاره این هود را دو روز پیش با کلی زحمت و… تمیز کردم. با این که همه شاکی اند از کم روغنی غذا و غالبا از روغن زیتون و کنجد استفاده کرده ام ببیند چه چسبی دارد؟ باز هم اینکه 50 سال این روغن ها را خورده اید و زنده اید باید خدا را شکر کنید سکته که سهل است. به قول برخی ها، کربلای هوایی رفتید چشمتان کردند. به چشم های من نگاه کنید، جان من ته دلتان از اینکه این همه سال کل کارهای منزل را تک و تنها انجام می دادید و ما را خان زاده پرورش داده بودید ناراضی نبودید؟»؛ مادر لبخند تلخی زد. ادامه دادم، «همین است! ناشکری کردید خدا توفیق خدمت به حجت الاسلامی چون من و خواهر برادرهایم را از شما گرفت! این قانون است که مادر مخصوصا اگر سیده باشد باید کل کارهای منزل را بی منت و نا رضایتی انجام دهد». مادر خندید و  گفت: «بیا برو حوصله ندارم.»

شیر آب را بستم و نشستم روبروی مادر. مادر ! این ها که گفتم همه شوخی بود.  دنیا دار عمل و عکس العمل است درست. کسی منکر اثر رفتار در چون و چرای زندگی نیست. ولی مادر گذشته از علت های پزشکی، علت حادثه ها و وقایع زندگی و ربط و رجوع دادنش کار معصوم است و اولیای الهی. ما را به کلید اسرار چه کار. این حرف های عامه و علت گفتن ها و آسمان ریسمان بافتن ها، همه بدون علم است و گناه. ما در هر موقعیتی وظیفه داریم همان کاری را انجام بدهیم که خدا گفته است. شما بیمارید باید شکر کنید و استغفار و تلاش کنید برای برگشتن سلامتی. من دختر شما هستم و وظیفه دارم از شما مراقبت کنم و در حد توان تلاش کنم برای بهبودی شما و استغفار و دعا . این ها که معادلات سختی نیست، این وظیفه است و آن اسرار الهی. این در حد ما و آن در شان اولیای الهی.

نوشته شده وسط: مدیر وبلاگ 19 بهمن 1396